We zijn er bijna

Na wat problemen met internet en upload problemen nu weer een extra lange update van ons avontuur. We zijn nu precies 3 weken onderweg en komende maandag komen we aan in Tanjeh, de eindbestemming van onze reis. Vanaf daar gaan we beginnen aan onze stage.

Dag 9
Vandaag staat er een rustdag op de algemene planning. Hier gaan we eens mooi gebruik van maken. De eerste Dirhams die we aan het begin van Marokko hebben gehaald zijn bijna op dus tijd om extra bij te halen. Ook is door de zware tocht veel zand en stof in de auto terecht gekomen. We zijn van het hotel naar een goedkopere camping gereden waar we alles uit de auto hebben gehaald om even schoon te poetsen en alles weer netjes te ordenen. Ook zijn we onder de motorkap gaan kijken wat de schade was van gisteren. Zo hebben we even de luchtfilter schoon geblazen en de motorolie weer bijgevuld. Verder waren er weinig mankementen aan de auto. Alleen het slot van de achterklep was los getrild. Dus dit hebben we weer even vast gezet. We willen natuurlijk niet dat de auto leeg gehaald wordt. Ook hebben we de eerste was gedraaid van de eerste week van deze reis. Het was hard nodig. Daarna zijn we lekker in de stoel geploft om te koken en te genieten van onze ‘vrije dag!’

Dag 10
Vandaag reizen we af naar Tata. Voor we hier kunnen komen moeten we 275 kilometer rijden. Zodra we Zagora uitrijden rijden we door Vallei de Draa richting Tata. We begonnen op een nieuwe asfaltweg maar Lonneke zag een bord waarop een touristische route stond aangegeven. Deze ging dwars door de vallei. Zo konden wij ook zien hoe het er uit ziet midden in die vallei en hoe de mensen daar leven. Daarna zijn we weer over het asfalt verder gegaan. Halverwege de dag kwamen we langs mijnen waar ze kobalt winnen. Hier liepen ook hele kleine kinderen van een jaar of 4 – 5. Dit vonden wij allemaal zo aandoenlijk dat we zijn gestopt en deze kinderen hebben verwend met pennen, wuppies, soep en koekjes. De glimlachjes van deze kinderen geven je daarna zo’n fijn gevoel. Even later kwamen we langs een grote vlakte vol met kloven ontstaan door regen en wind. Er was de mogelijkheid om hier dichterbij te komen met de auto. We hebben daar wat mooie foto’s geschoten van de auto en van de omgeving! Tot nu hebben we nog geen pech gehad, met geen van de auto’s. Jammer genoeg kreeg de auto van Norvel en Gijs, 32 kilometer voor we in Tata kwamen, een klapband. De 2e al wat natuurlijk balen is voor hen. Gelukkig hadden ze nog een reservewiel die we weer snel met z’n alle verwisseld hebben. Hierna zijn we weer in 1 ruk doorgegaan naar Tata. Daar staan we nu op de camping met de groep van Jan Huizinga en de groep van Buurman en Buurman met hun brandweerwagen.

Dag 11
Er staan ons vandaag ruim 400 kilometers te wachten. We vertrekken om half 9 vanuit Tata richting Tantan. Dit is een stadje in het westen van Marokko. Al snel wijzigen we onze plannen en gaan we naar Tantan Plage. Dit ligt aan de westkust van Marokko en hier willen we een camping aan het strand zien te vinden. Na nog even boodschappen te doen en getankt te hebben vertrekken we richting de kust. Het was vandaag een tamelijk saaie rit. Veel open vlaktes, weinig mooie natuur en dus ook weinig om foto’s van te maken. Bij binnenkomst van het stadje Tantan, waar we eerst naar toe zouden gaan, werden we aangehouden en moesten we de eerste formulieren inleveren met onze gegevens erop. Gelukkig hebben we deze ruim 40 keer geprint zodat we voor al deze posten genoeg formulieren bij hebben. Even later in het stadje werden alleen wij aangehouden door een agent. In eerste instantie dachten wij dat het ging om onze lekke uitlaat. Maar uiteindelijk wou hij ons een waarschuwing geven vanwege het niet dragen van de gordel. Na een hoop heisa zijn we weer verder gegaan aan onze reis. Nog ongeveer 30 kilometer en dan zijn we bij de kust. Rond kwart voor 4 kwamen we aan op de camping en we hadden wel zin om te voelen hoe koud het zeewater hier is. We hebben onze zwembroek aangetrokken en zijn het water in gerend. Het water was achteraf warmer dan we hadden verwacht. Daarna zijn we gaan eten in het stadje hier en hebben we voor omgerekend 4 euro een soep en hoofdgerecht op. We hebben er zelfs nog bij gedronken dus dat geeft wel aan hoe goedkoop het voedsel hier is. Nog bijna 1000 kilometer en dan zijn we in Mauritanië.

Dag 12
Vandaag gaan we rijden richting Dakhla, een stadje in het zuiden van Marokko. We weten bij vertrek al dat we dit niet gaan halen maar we gaan proberen zo ver mogelijk te komen. Het is een saaie en lange rit langs de kust van Marokko. Links van ons zien we alleen maar woestijn en rechts van ons alleen maar zee. Er zijn hier ook geen stranden maar grote rotswanden waar de zee tegenaan golft. Rond half 4 komen we aan in het stadje Boujdour waar we besluiten een camping te zoeken om te overnachten. Al snel hebben we een camping gevonden aan de kust. Omdat Joey vandaag jarig is gaan we met zn alle de stad in om ergens te gaan eten. We komen uit bij een pizzeria waar ze jammer genoeg geen pizza verkopen. Ze verkopen alleen kip en kameel. Iedereen koos kip behalve Joey, die wou de kameel wel eens proeven. Na het eten zijn we nog door de stad gaan wandelen langs de vele kraampjes en winkeltjes die nog open waren. Ook hebben we even een rondje gelopen over de kermis aan de rand van de stad. Omdat hier geen bier te krijgen is zijn we naar de camping gelopen en zijn we op tijd in bed gaan liggen en gaan slapen.

Dag 13
Vandaag vervolgen we onze rit naar Dakhla. Dit is nog maar zo’n 350 kilometer dus dat is in 4 uurtjes rijden wel te doen. Wij hebben ervoor gekozen om door te rijden naar Motel Barbas, 250 kilometer verderop, zodat we morgen een rustdag hebben. Motel Barbas ligt ongeveer 15 kilometer van de kust af. Eenmaal aangekomen bij het motel heeft niemand van ons zin om hier 2 dagen rond te dwalen. We kiezen er nu voor om naar het strand te rijden en daar te bivakkeren. Na een half uur hebben we een plekje gevonden ver van de bewoonde wereld. Na wat geknutsel met zeilen en dijken van zand hebben we een mooi plekje gecreëerd uit de wind. Nu gaan we hout sprokkelen voor een lekker vuurtje. Met het sleeptouw en de auto weten we wat bosjes uit de duinen bij elkaar te slepen en kunnen we een mooi vuurtje maken. Na het eten maken we het vuurtje aan om onszelf nog lekker op te warmen en daarna gaan we naar bed. De rit vandaag was hetzelfde als gisteren. Saaie omgeving maar het kamperen was wel super.

Dag 14
Vandaag hebben we een rustdag. Tijd om lekker dingen voor onszelf te gaan doen. Na het ontbijt hebben we een auto versleten band, die we langs de weg hebben gevonden, achter de auto gehangen. Zo hebben we onszelf de hele ochtend kunnen vermaken. Daarna hebben we onze zwembroeken aangetrokken om te gaan kijken bij de zee. Hier waren de golven hoog en was het prachtig om te zien hoe ze tegen de rotsen omhoog sloegen. Daarna zijn we naar een zandstrandje gelopen om te kijken of je er kon zwemmen. Zolang je niet te ver de zee in ging was het wel mogelijk maar anders werd je zo mee de zee in gesleurd door de harde stroming. Na nog even in de zon te hebben gelegen zijn we terug gegaan naar Motel Barbas. Hier hebben we de filmpjes en foto’s van de laatste dagen weer op de harde schijf gezet, gegeten, gedoucht en omdat we morgen om 6 uur vertrekken naar Mauritanië zijn we op tijd naar bed gegaan.

Dag 15
Vandaag gaan we de grens over naar Mauritanië. Op internet een land met een negatief reisadvies maar we hebben al betaald voor constante politie en legerbegeleiding zodat ons niks kan overkomen. We vertrekken om 6u al richting de grens tussen Marokko en Mauritanië. Hier schrijven we onze auto’s uit en halen we een stempel dat we het land uit gaan. Dan komen we op een stuk niemandsland. Één grote kale vlakte met alleen maar autowrakken, auto-onderdelen en andere rommel. Ook moeten we hier op de weg blijven in verband met landmijnen die overal kunnen liggen. Na ongeveer 3 kilometer niemandsland komen we bij de grens met Mauritanië. Hier moeten we eerst ons visum ophalen. In groepjes van 6 personen moet je een kamer in waar vingerafdrukken worden genomen en een foto wordt gemaakt. Per 6-tal kostte dit 30 minuten. Omdat we in totaal met 46 personen zijn duurt dit uren en uren. Nadat eindelijk alle visums zijn verstrekt kunnen we vertrekken naar onze eerste slaapplaats. Er werd ons van te voren verteld dat we ons er niet te veel bij voor moesten stellen. Bij aankomst bleek het 1 groot gebouw te zijn met in totaal 9 kamers waar iedereen in moest overnachten. Toen iedereen een kamer had gevonden kregen we eten voor geschoteld. Een paar grote schalen met couscous en 1 grote schaal vol met vis en vissenkoppen. Niet echt een smakelijk gezicht. Niels heeft er dan ook niks van op en Koen heeft toch een beetje geproefd. Na nog wat gezellig met zn alle in een grote ruimte te hebben gekletst zijn we naar bed gegaan om ons op te maken voor de volgende dag!

Dag 16
Vandaag gaan we een school bezoeken in een stadje aan de kust. In dit stadje worden we groots onthaald. Iedereen zwaait naar ons en begroet ons met: ‘Bonjour’! Ook als we bij de school aankomen worden we groots onthaald. We bezoeken hier alle technieken van deze school. Jan vertelt ons dat 30 tot 40 procent van de leerlingen hier vrouwelijk is terwijl het toch een technische school is, echt mooi om te zien. Na de rondleiding door de school krijgen we een lekker drankje aangeboden met een lekker koekje erbij. Als laatste geven we hier de computers af die we vanuit Nederland hebben meegenomen zodat ze die hier kunnen gebruiken voor theorielessen over motorvoertuigentechniek. Hierna nemen we afscheid van de school en gaan we naar een restaurantje in de stad om te lunchen. Na de lunch hebben we vrije tijd om de stad in te gaan. Wij zijn richting de haven gelopen omdat hier scheepswrakken zouden liggen. Jammer genoeg zijn die het afgelopen jaar allemaal weggehaald. Hier praten we nog even met Jan die ons van alles vertelt over het land en over de school. Het blijkt dat de Franse overheid geld stopt in de school die we hebben bezocht. Ook hebben ze strenge toelatingstoetsen die iedereen moet maken. Eenmaal terug bij de auto’s rijden we terug naar de slaapplaats van de vorige nacht. We zijn pas een half uur terug bij het verblijf of de gids neemt ons mee naar een dorpje midden in de Sahara. Hier moeten we de gids volgen maar die wil dat wij vast komen te staan in het losse zand. Hij haalt dus de gekste fratsen uit om ons tot stilstand te krijgen. Helaas voor hem laat Niels zich niet kennen en zijn we niet vast komen te staan. De gekke gids, Mbamba, rijd met zn Peugeot 205 door het losse zand alsof het niks is terwijl een zware 4x4 wagen het moeilijk hebben in het losse zand. Hierna krijgen we weer couscous voorgeschoteld maar dit keer met schaap. Alles ligt op de schaal: de maag, de lever, het hart. We hebben het geprobeerd maar uiteindelijk niet allemaal opgegeten. De reden was dat het allemaal heel taai vlees was. Morgen gaan we naar de hoofdstad van Mauritanië om onze visums voor Senegal te regelen.

Dag 17
Vandaag rijden we naar Nouakchott, de hoofdstad van Mauritanië. Hier zullen we weer 2 nachten verblijven waarna we in 1 stuk doorrijden naar Senegal. Morgen moeten we bij de Senegalese ambassade visums regelen, anders komen we de grens niet eens over. We vertrekken om 9 uur met alle 19 auto’s richting de hoofdstad. Omdat de grote brandweerwagen voorop rijdt ligt de snelheid maar op 80 kilometer per uur. We moeten ruim 450 kilometer rijden dus dit belooft een lange tocht te worden. Omdat de omgeving nog steeds saai is om naar te kijken is het een vermoeiende tocht. Om onszelf een beetje wakker te houden rijden we als eerste achter de brandweerwagen en houden we samen met de Vito van Lonneke en Floris en met de Frontera van Gijs en Norvel een soort wedstrijdje. We strijden om de nr 1 positie, meteen achter de brandweerwagen. Het gaat heen en weer. Wij beginnen op kop maar na een tijdje lagen we weer 3e. Met verschillende tactieken proberen Floris en Niels ervoor te zorgen dat Gijs op de 3e positie blijft rijden. Uiteindelijk heeft Floris gewonnen bij aankomst in Nouakchott en wij eindigen als 2e. Uiteraard hebben we deze strijd veilig uitgevoerd en zijn we andere weggebruikers niet tot last geweest! We hebben overnacht in Auberge Awkar waar we opnieuw couscous met schaap voorgeschoteld krijgen. Daarna hebben we een film gekeken op de laptop en zijn we gaan slapen.

Dag 18
Vandaag gaan we de visums regelen. Van te voren zijn deze al betaald door Jan en als het goed is zouden we de visums alleen nog maar op hoeven halen. Op een of andere rare manier heeft 50% van de deelnemers nog een extra handtekening nodig van de ambassadeur. Terwijl Niels zijn visum al heeft na het maken van vingerprints zou de groep die een handtekening nodig hebben tot 3 uur moeten wachten voor ze het visum kregen. Norvel, Gijs en Koen kwamen om half 2 bij de ambassade aan om ook de vingerprints te maken. Helaas kregen zij het slechte nieuws dat ze ‘te laat’ zouden zijn waardoor ze geen visums meer krijgen. Wij zijn naar Jan gelopen zodat hij mee ging naar de ambassade om te proberen alsnog die visums te krijgen. Na 2,5 uur bij de ambassade te hebben gezeten is het niet gelukt om de visums te krijgen. Er waren nu 7 deelnemers in totaal die geen visum hebben en we moesten het de volgende dag om 8 uur nog maar eens proberen. Het probleem was dat de groep met visums om 6 uur al zou vertrekken richting Senegal. We hebben dit even laten bezinken en een oplossing verzonnen voor de volgende dag. De 7 personen zonder visum gaan morgen om 8 uur naar de ambassade terwijl de rest al vast doorrijd naar Senegal. Wij moeten dus proberen de visums voor 11 uur te krijgen anders halen wij de grens niet op tijd. Hoe dit afloopt hoor je morgen. ’s Avonds gaan we eten bij de pizzeria tegenover de auberge waar we echt een heerlijke pizza op hebben. Later op de avond hebben we nog met andere deelnemers het spel Weervolven van Wakkerdam gespeeld en daarna zijn we gaan slapen.

Dag 19
Om 6 uur is Niels met het grootste deel van de groep in 1 karavaan naar Senegal vertrokken terwijl Koen om 8 uur bij de ambassade was. Omdat we gisteren een beetje moeilijk hebben gedaan is de ambassade vandaag moeilijk gaan doen tegen ons. Nu moesten we ineens 3 kopieën van ons paspoort extra hebben om de visums aan te vragen. Een kinderachtige regel die is erbij is verzonnen maar we hebben die visums hard nodig dus zullen we maar doen wat ze zeggen. Norvel is met een gids naar een kopieerapparaat gereden met alle paspoorten terwijl wij voor de ambassade hebben zitten wachten. Na 3 kwartier was Norvel terug met de kopieën en mochten we de ambassade binnen. Hier hebben we nog 20 minuten zitten wachten omdat er nog andere voor ons waren. Ineens kwam Coen van team rood, die was achtergebleven, aan met het goede nieuws dat Jan een andere oplossing had geregeld. We zijn meteen de ambassade weer uitgelopen en onze spullen gepakt bij de auberge en om 11 uur zijn we vertrokken richting Senegal. Na 4 uur rijden kwamen wij ook eindelijk bij de grens aan. En toen bleek dat de deelnemers met visums daar ook pas een kwartier waren. Zij hebben dus 8 uur gedaan over hetzelfde stuk route. Met een speciale stempel zijn wij met 7 personen richting het vliegveld van Saint-Louis gereden. Daar werden onze vingerprints genomen en de visums afgedrukt. We zijn uiteindelijk dus toch legaal in Senegal. In Saint-Louis zouden wij de rest van de groep weer ontmoeten en zouden we gezamenlijk doorrijden naar Zebrabar. Een mooie camping in een rustige en mooie omgeving. Hier hebben we eindelijk, na een week, weer kunnen genieten van een biertje. Het was een warme en vermoeiende dag dus we zijn op tijd naar bed gegaan. Morgen kunnen we uitslapen want dan hebben we een rustdag.